Βουντ, Βίλχελμ Μαξ

(Wilhelm Max Wundt, Νεκεράου, Μανχάιμ 1832 – Λειψία 1920). Γερμανός ψυχολόγος, φυσιολόγος και φιλόσοφος. Γιος διαμαρτυρόμενου πάστορα, σπούδασε στο Τίμπινγκεν και στη Χαϊδελβέργη, όπου έλαβε δίπλωμα ιατρικής. Οι έρευνές του στράφηκαν πολύ γρήγορα προς τη φυσιολογία και το 1858 προχώρησε στη δημοσίευση του πρώτου του βιβλίου Συμβολή στη θεωρία της αντίληψης με τις αισθήσεις, στο οποίο διαφαίνονται τα ενδιαφέροντά του για τα ψυχολογικά προβλήματα. Ταυτόχρονα διορίστηκε βοηθός του Χέλμχολτς, επιφορτισμένος με την εκτέλεση των φροντιστηριακών ασκήσεων φυσιολογίας στους φοιτητές της ιατρικής. Το 1874 τον κάλεσαν στη φιλοσοφική σχολή της Ζυρίχης και τον επόμενο χρόνο στη Λειψία, όπου του προσέφεραν την έδρα της ψυχολογίας και τη δυνατότητα να ιδρύσει το περίφημο Ινστιτούτο Πειραματικής Ψυχολογίας (1879) που διαδραμάτισε τόσο σημαντικό ρόλο στην ιστορία της ψυχολογίας. Όργανο της δραστηριότητας του ινστιτούτου υπήρξε η επιθεώρηση Φιλοσοφικές Μελέτες, που ονομάστηκε αργότερα Αρχείο Ψυχολογίας. Ο Β. θεωρείται ιδρυτής της σύγχρονης πειραματικής ψυχολογίας για την πολύτιμη συμβολή του στις έρευνες που έγιναν στο ινστιτούτο του, σχετικά με τα προβλήματα της αίσθησης και του χρόνου αντίδρασης, για τη θαρραλέα του προσπάθεια να θεμελιώσει μια ψυχολογική θεωρία, η οποία μολονότι αναγνωρίζει την αξία της αυτοπαρατηρησίας –ως μεθόδου άμεσης παρατήρησης του ίδιου μας του εαυτού– υπογραμμίζει ωστόσο τη σπουδαιότητα της παρατήρησης των γεγονότων, τη σημασία του πειραματισμού και του μέτρου και ακόμα περισσότερο της συγκριτικής μελέτης των μορφωτικών, κοινωνικών και άλλων φαινομένων. Τα πιο γνωστά από τα έργα του είναι: Βάσεις της φυσιολογικής ψυχολογίας (1874), Επιτομή ψυχολογίας (1896) και η μνημειώδης Ψυχολογία των λαών που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες του κόσμου.